Χρειαζόμαστε Πολάκηδες στην πολιτική;

Τελικά ο Παύλος Πολάκης το έφαγε το κεφάλι του. Χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ, να προσβάλει πολλούς ανθρώπους, να κάνει πολλές αγαρμπίλες, τα κατάφερε όμως. Ο Στέφανος Κασσελάκης αναγκάστηκε να τον διαγράψει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν στη συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής επιτέθηκε φραστικά στη συνεργάτη του υπουργού Υγείας, Νατάσσα Πετρούλια. Στο τέλος της ημέρας μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για διάφορα πράγματα: Ήταν καλός ως υπουργός Υγείας ο κύριος Πολάκης; Ήταν καλός ως βουλευτής, ως εκπρόσωπος της εκλογικής του περιφέρειας; Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πολύ σύντομα κανείς δεν θα θυμάται τίποτε απ’ όλα αυτά. Άπαντες θα θυμούνται, όμως, τους καβγάδες του, τις προσβολές που εξαπέλυε, την απαξίωση και το (κακώς εννοούμενο) πείσμα.

Άκυροι συμψηφισμοί

Το βέβαιον είναι ότι ήταν καταρτισμένος. Ήξερε τα πράγματα για τα οποία μιλούσε, γιατρός είναι εξάλλου, ήξερε καλά το δημόσιο σύστημα υγείας το οποίο υπηρετεί, είχε ιδέες, ήταν και αποφασισμένος. Υπ’ αυτήν τη σκοπιά, είτε συμφωνούσε κανείς πολιτικά μαζί του είτε όχι, ο Παύλος Πολάκης ήταν ένας δραστήριος πολιτικός. Και άρα χρήσιμος. Μετά έρχεται η άλλη πλευρά: Η «έντονη», αν θέλει να το πει κανείς ευγενικά, η αγενής έως τραμπούκικη, αν θέλει να το δει κανείς στην πραγματική του διάσταση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τον δικαιολόγησε για πολύ καιρό με την περίφημη, ειρωνική ατάκα «ναι, αλλά ο Πολάκης κάπνιζε». Το νόημα ήταν ότι έκανε δουλειά στο υπουργείο, αλλά δεν σας άρεσε επειδή ήταν αψύς και άναβε τσιγάρα
στα νοσοκομεία, πάρτε τώρα μια διάλυση του ΕΣΥ. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν μπορεί να συνεχίσει να τον υπερασπίζεται, η Αθηνά Λινού έβαλε τα κλάματα στην επιτροπή από την επίθεση διαρκείας που έκανε στη συνεργάτη του υπουργού, παρότι ο προεδρεύων τού έλεγε «έχει πρόβλημα υγείας». Τι άλλο έπρεπε να γίνει πια;

Υπάρχουν τέτοιου είδους συμψηφισμοί; Πρέπει να υπάρχουν; Καλός υπουργός/βουλευτής, άρα του συγχωρούμε ό,τι κι αν κάνει; Όχι. Δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν. «Έτσι είμαι εγώ κι αν σας αρέσει», είναι μια φράση, άλλωστε, που δεν χωράει στο πολιτικό λεξιλόγιο και κανονικά και σε κανένα λεξιλόγιο. Δεν είσαι ένα κακομαθημένο παιδάκι που οφείλουμε -για κάποιον λόγονα αποδεχθούμε, είσαι ένας ενήλικας που οφείλεις να προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις.

Αν δεν μπορείς να συγκρατείς τα νεύρα σου και τον ναρκισσισμό σου, δεν είσαι τελικά και καλός πολιτικός. Όπως δεν είσαι και καλός συνεργάτης ή σύντροφος. Γεμάτος ο κόσμος από τέτοιους. Δεν ξέρω αν θα χάσει ο
ΣΥΡΙΖΑ με την απομάκρυνση του Παύλου Πολάκη, μάλλον όχι είναι η γνώμη μου.

Διότι, όπως και στην περίπτωση της τηλεοπτικής συνομιλίας κατά την οποία είπε σε βουλευτή της ΝΔ να το «βουλώσει», κατάφερνε πάντα να τραβάει τα φώτα επάνω του για τους λάθος λόγους. Κι αυτό είναι κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται αυτήν τη στιγμή· έτσι κι αλλιώς τραβάει διαρκώς τα φώτα επάνω του ως κόμμα για
όλους τους λάθος λόγους.

Ο τραμπισμός ως τρόπος «επικοινωνίας»

Αυτό είναι κάτι που γενικά δεν χρειάζονται η πολιτική και η κοινωνία.
Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους με τραμπικές συμπεριφορές, αντιθέτως, προσπαθούμε να απαλλαγούμε από αυτούς.

Ο τραμπισμός, όχι ως πολιτική αλλά ως συμπεριφορά, απαντάται τελικά σε όλο το πολιτικό φάσμα. Δεν έχει μικρότερο αντίκτυπο εάν προέρχεται από δω ή από εκεί, το ίδιο είναι. Ούτε καν οι προθέσεις δεν έχουν σημασία εν προκειμένω, αδιάφορο εάν γίνεσαι τραμπούκος έχοντας δίκιο ή άδικο. Ίσως, μάλιστα, εάν έχεις δίκιο και το διεκδικείς σαν κανίβαλος να σε αντιπαθήσω περισσότερο. Διότι με κάνεις να μην το βλέπω.
Κι εμένα και όλους τους άλλους.

political.gr