O ΣΥΡΙΖΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΘEΛΟΥΝ να στήσουν λαϊκά δικαστήρια
Ποιοι ρίχνουν νερό στον μύλο της ακροδεξιάς;
Tις τελευταίες μέρες και με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών βρίσκεται σε εξέλιξη ένας επικίνδυνος νομικός λαϊκισμός που εκπορεύεται κυρίως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και διαχέεται τεχνηέντως μέσα στην κοινωνία υπό τη μορφή τής δήθεν οργής για επιχειρούμενη συγκάλυψη, την ώρα που η διερεύνηση της τραγωδίας προχωρά από τις δικαστικές αρχές της χώρας μας.
Κατά τρόπο πρωτοφανή η Αριστερά (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ που από την πρώτη στιγμή επιχειρεί να καπελώσει τον πόνο των οικογενειών των θυμάτων) συγχέει διαφορετικές καταστάσεις και διαφορετικά ζητήματα, όπως η διερεύνηση του δυστυχήματος, το άρθρο 86 του Συντάγματος, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και η συλλογή υπογραφών, προκαλώντας για άλλη μια φορά συνθήκες εθνικού διχασμού.
Προωθεί μια γενικευμένη άρνηση με επιχειρήματα του τύπου «μην εμπιστεύεστε τη δικαιοσύνη, τις ανακριτικές αρχές, τους Έλληνες εισαγγελείς, τη Βουλή των Ελλήνων, την Εξεταστική Επιτροπή». Δεν
απαντά όμως στο ερώτημα «τι να εμπιστευόμαστε;». Τι ακριβώς θέλει να αναδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ με ουρά
το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αριστερόστροφα κομματίδια; Να στήνουμε λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες
στην Πλατεία Συντάγματος; Προς τα εκεί μας οδηγούν πάλι; Στις πάνω και στις κάτω πλατείες, όπου
πρωτοστατούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή με τους ακροδεξιούς ψεκασμένους;
Για άλλη μια φορά οι «δήθεν αριστεροί δημοκράτες» εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού και ρίχνουν νερό στον μύλο της άκρας Δεξιάς. Και το χειρότερο όλων είναι ότι το κάνουν εν πλήρει συνειδήσει. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα που επικαλούνται, όπως γίνεται υποκειμενικά αντιληπτό, δεν μπορεί να προδικάζει το αποτέλεσμα της δικαστικής κρίσης πέραν της κείμενης νομιμότητας, ούτε δικαιολογείται να υποκινεί φαινόμενα ποινικού λαϊκισμού. Οι δικαστικές αποφάσεις προφανώς και επιδέχονται κριτικής, η οποία όμως δεν μπορεί να καταλήγει σε συλλήβδην απαξίωση της δικαιοδοτικής λειτουργίας. Όσοι το κάνουν αυτό είναι επικίνδυνοι
για τον τόπο και επιβεβαιώνουν πλήρως τη θεωρία των δύο άκρων, την οποία υποτίθεται ότι αποδοκιμάζουν με βδελυγμία.
