ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ Ο… ΝΕΟΣ ΑΛΕΞΗΣ Δεν θέλει φράχτες και σύνορα
Ανθελληνικό παραλήρημα -στα βήματα του Τσίπρααπό τον επικεφαλής του νέου φορέα όσων αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ
Κόμμα μπορεί να άλλαξαν, συνήθειες όμως όχι. Κάπως έτσι οι «παιδικές αρρώστιες» -όπως χαρακτήριζε ο
Λένιν τον αριστερισμό- παραμένουν. Ο επικεφαλής του νέου φορέα Αλέξης Χαρίτσης σε συνέντευξή του έδωσε το περίγραμμα των θέσεων της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, οι οποίες θυμίζουν πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Ερωτώμενος σχετικά με το Μεταναστευτικό στο Action 24, ο Αλέξης Χαρίτσης απάντησε: «Ένα ακόμη μάθημα το οποίο έχουμε πάρει από τις κρίσεις των τελευταίων χρόνων είναι ότι λογικές εθνολαϊκιστικές που θεωρούν
ότι τόσο σύνθετα ζητήματα όπως είναι το Μεταναστευτικό -βλέπουμε τους πολέμους, βλέπουμε την κλιματική κρίση, βλέπουμε την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ειδικά στον τρίτο κόσμο- μπορούν να αντιμετωπιστούν με τους φράχτες ή μπορούν να αντιμετωπιστούν με κλειστά σύνορα, νομίζω ότι έχουν αποδειχτεί απολύτως καταστροφικές».
«Δίοδοι διέλευσης»
Ο Αλέξης Χαρίτσης στη συνέχεια ξεκαθάρισε ότι «εμείς λέμε ότι χρειάζεται μια ρεαλιστική πολιτική, η οποία θα έχει και διόδους διέλευσης, η οποία θα προστατεύει την ανθρώπινη ζωή. Η ανθρώπινη ζωή είναι μια αυταξία, όποια και αν είναι αυτή πρέπει ναπροστατεύεται. Και βεβαίως θα πρέπει και η Ευρώπη σε αυτό το ζήτημα να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της. Δεν μπορεί να εθελοτυφλεί». Ούτε φράχτες λοιπόν ούτε αποτρεπτική πολιτική. Μόνο για διόδους διέλευσης μιλά το μόρφωμα των 40ρηδων του ΣΥΡΙΖΑ που έφυγαν για να γυρίσουν… πίσω, στις θέσεις του κόμματός τους όταν αυτό βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και πάλευε για να πιάσει το όριο εκπροσώπησης στη Βουλή και μάλιστα όχι πάντα με επιτυχία.
Δυστυχώς η Αριστερά τόσο στην Ελλάδα όσο και την υπόλοιπη Ευρώπη συνεχίζει να κάνει το ίδιο τραγικό λάθος και να μιλά για ανοιχτά σύνορα απέναντι στα απανωτά κύματα μεταναστών. Αποφεύγουν να απαντήσουν όμως στο ερώτημα αν αντέχει, κυρίως οικονομικά, η Ευρώπη να συντηρήσει τα εκατομμύρια των παράνομων προσφύγων και μεταναστών που προσπαθούν να μπουν στη… Γη της Επαγγελίας. Η Αριστερά συνεχίζει να μιλάει γενικά και αόριστα για το καυτό ζήτημα του στευτικού δίχως να δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις και αυτός είναι ένας καθοριστικός λόγος που έχει χάσει την αξιοπιστία της και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τής έχει γυρίσει την πλάτη. Όσο και αν θέλει να το αρνηθεί, αυτές οι πολιτικές της αναλύσεις έσπρωξαν ένα τμήμα του κόσμου στην ακροδεξιά, φέρνοντας την άνοδό της στην Ευρώπη. Θεωρούν ότι η Ευρώπη στρέφεται στην ακροδεξιά επειδή πείστηκε με πολιτικά επιχειρήματα, όχι ότι είναι αντίδραση στα αποτελέσματα ακροαριστερών θέσεων όπως τότε, το 2015, με το περιβόητο «refugees welcome».
Υποτίμηση των «νοικοκυραίων»
Όπως ανέφερε ο πρόεδρος της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, η ομάδα αυτή αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη γιατί «ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας χώρος που παρήγε πολιτική και το τελευταίο διάστημα βλέπουμε ότι χάνει την ιδεολογική του ταυτότητα με όσα ακούσαμε περί ελληνικού ονείρου και νοικοκυραίου».
Βάζοντας στην αιχμή της κριτικής τους το συγκεκριμένο θέμα, αποκλείουν βέβαια την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αισθάνεται «νοικοκύρης» ή όπως υποτιμητικά τον χαρακτηρίζει η Αριστερά -συνήθως η εξωκοινοβουλευτική- «νοικοκυραίος» ή ακόμη χειρότερα «κυρ Παντελής». Είναι άραγε ένα σχήμα που θέλει να εκφράσει μόνο την ελίτ της διανόησης ή απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα. Γιατί αν ο σκοπός είναι ο δεύτερος, η ομάδα των αποχωρησάντων αρμενίζει στραβά.
Αυτές μάλιστα είναι οι δηλώσεις του πιο γειωμένου στελέχους της συγκεκριμένης ομάδας. Αν τολμήσει να ρωτήσει κανείς τους υπόλοιπους, όπως, για παράδειγμα, οι εκπρόσωποι της Ομπρέλας, θα πάρει ακόμη χειρότερες απαντήσεις. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ή ο Γιώργος Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς προέταξαν στη σύγκρουσή τους με τη συγκεκριμένη ομάδα τον προσδιορισμό «πατριωτική» για τη δική τους Αριστερά.
Τους θεωρούν ένα τμήμα της Αριστεράς που έχει παραδώσει τον «πατριωτισμό» στους αντιπάλους λειτουργώντας στρεβλά «διεθνιστικά», που δεν δείχνει διάθεση να συνταχθεί με θέσεις που δεν αποτελούν μια κάποια «τοποθέτηση της Νέας Δημοκρατίας» αλλά πάγιες εθνικές θέσεις.
