Νομιμοποίηση και ευθύνη
Το καθεστώς Μητσοτάκη ενσαρκώνει την κατάλυση της δημοκρατίας και μια λειτουργική περιφρόνηση με στόχο το προσωπικό κέρδος.
Οι εκλογές σημαίνουν πολύ περισσότερα από την απλή επιλογή μιας κυβέρνησης ή ενός βουλευτικού σώματος. Σε αντίθεση με όσα περιγράφονται από αυτούς που πιστεύουν πως η δημοκρατία έχει συρρικνωθεί σε ένα απλό τελετουργικό ανά τετραετία, οι εκλογές πάντοτε είχαν πολλαπλές σημασίες, πέρα από την καταγραφή προτίμησης ενός κόμματος.
Μέσω της επιλογής των κομμάτων οι ψηφοφόροι επιδοκιμάζουν και αποδοκιμάζουν έργα, πολιτικές και υποσχέσεις. Οι εκλογές καταγράφουν τάσεις και δυναμικές οι οποίες δεν καταγράφονται αποκλειστικά με όρους νικητή και ηττημένου. Ταυτόχρονα παγιώνουν πολιτικές παραδοχές σε σχέση με αυτά που ένας λαός επικροτεί ή απορρίπτει, ανέχεται ή ανατρέπει.
Ακόμα και αν δεν είναι ορατό στη συγκεκριμένη συγκυρία της μειωμένης προεκλογικής έντασης, οι εκλογές στις 21 Μαΐου είναι απολύτως σημαντικές όχι μόνο για το ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα (το οποίο ενδεχομένως να κυβερνήσει). Είναι σημαντικές ακριβώς λόγω όσων έχουν προηγηθεί και της αναμενόμενης συνέχειάς τους με την επικύρωσή τους από τη λαϊκή βούληση. Η ψήφος της ερχόμενης Κυριακής περιγράφει τη νομιμοποίηση και την ευθύνη για όσα προηγήθηκαν και για όσα πρόκειται να επαναληφθούν. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς καμία επίκληση στην άγνοια, με απόλυτη ευθύνη για αυτό που θα ακολουθήσει.
Το καθεστώς Μητσοτάκη δεν περιγράφει απλώς μια κακή διακυβέρνηση ή μια αυταρχική κυριαρχία. Ενσαρκώνει την κατάλυση της δημοκρατίας. Μια λειτουργική περιφρόνηση με στόχο το προσωπικό κέρδος, η οποία εξελίχθηκε για τέσσερα χρόνια σε κοινή θέα, μπροστά στα μάτια μας. Και δεν μιλάω προφανώς απλώς για τη διαφθορά, την κατάλυση κάθε αξιοκρατίας και τις μπίζνες των αρίστων αριστοκρατών. Μιλώ κυρίως για όλα τα άλλα.
Καταρχήν για το πλαίσιο αυτό που τα έκανε όλα εφικτά: το υπερσυγκεντρωτικό κράτος όπου το κάθε τι εξαρτάται από ένα μικρό επιτελείο μη εκλεγμένων συνεργατών του πρωθυπουργού το οποίο αποφασίζει και εκτελεί πολιτικές αποφάσεις, την απόλυτα κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, η οποία λειτουργεί μονοφωνικά και βασικός της ρόλος είναι όχι φυσικά η ενημέρωση αλλά η επικοινωνιακή διαχείριση κρίσεων και, τρίτον, την απόλυτη παρέμβαση στη Δικαιοσύνη και τη διαχείριση των αποφάσεών της. Το πλαίσιο αυτό, δομημένο από την πρώτη ημέρα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, επέτρεψε όχι μόνο την παγίωση του καθεστώτος, αλλά την επιβίωσή του και (ενδεχομένως) τη συνέχειά του.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συνέβησαν όλα. Η πλήρης κατάλυση της δημοκρατίας με τις υποκλοπές και το γενικευμένο κράτος παρακολούθησης και κατάλυσης κάθε ιδιωτικότητας των πολιτών. Το δικαίωμα στην εγκληματική ανικανότητα και στο απόλυτο ξεπούλημα που δημιούργησε τα Τέμπη. Η διάλυση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας. Η καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων στα σύνορα με τα βασανιστήρια προσφύγων και τις επαναπροωθήσεις. Η δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους και η κρατική βία ως απάντηση σε κάθε κοινωνική ερώτηση. Η διαχείριση της πανδημίας με όρους πολλαπλών αυταρχικών αποκλεισμών. Το σύνολο αυτό που δημιουργεί μια πολιτεία μετά τα όρια της δημοκρατίας προς ενός νέου τύπου αυταρχισμό.
Οι εκλογές στις 21 Μαΐου ενδέχεται να νομιμοποιήσουν το καθεστώς αυτό στο όνομα όσων επιλέξουν τη Νέα Δημοκρατία. Χωρίς αστερίσκους και χωρίς δικαιολογίες. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας δεν θα σημάνει την παραγραφή των εγκλημάτων της κατά της δημοκρατίας αλλά την έμπρακτη κατάφαση για τη συνέχειά τους. Και μάλιστα από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που σε μεγάλο βαθμό αποτελούν τα θύματα των εγκλημάτων αυτών. Αυτές είναι οι εκλογές της μεγαλύτερης ευθύνης. Μιας ευθύνης απέναντι στη δημοκρατία. Τόσο για αυτούς που θα κινηθούν εναντίον της ψηφίζοντας Νέα Δημοκρατία, όσων και όλων εμάς που θα ψηφίσουμε αναζητώντας την επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα. Το ζήτημα είναι πώς η δημοκρατία θα κρατηθεί όρθια ενάντια σε αυτή τη μάστιγα μειωμένης ευθύνης που κυβέρνησε χωρίς να ελέγχεται και χωρίς να απολογείται.
Αυτές είναι οι εκλογές της μεγαλύτερης ευθύνης.
