Ο Σαμαράς θυσίασε την υστεροφημία του, όχι την υγεία του
Λόγω της εμμονής του να καταχωρηθεί ως ο μοναδικός κομιστής των απόψεων Τραμπ στην Ελλάδα και να επιβραβευτεί για αυτό, ενοχλήθηκε που ο κ. Μητσοτάκης επέδειξε ανακλαστικά ταχείας προσαρμογής στα νέα δεδομένα
Aν υπάρχει κάτι που ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθούσε να κτίσει και να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού σε όλη του τη ζωή, είναι η πολιτική του υστεροφημία. Την υστεροφημία του ήθελε να διαφυλάξει τον Απρίλιο του 1992 όταν ως υπουργός Εξωτερικών εναντιώθηκε στην απόφαση των πολιτικών αρχηγών για το ζήτημα των Σκοπίων και αποπέμφθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος τον είχε εμπιστευτεί, παρά το νεαρόν της ηλικίας του, σε κορυφαίο κυβερνητικό αξίωμα.
Την υστεροφημία του σκεφτόταν όταν τον Ιούνιο του 1993 ίδρυε την Πολιτική Άνοιξη θέτοντας το Μακεδονικό στον πυρήνα του πολιτικού αφηγήματός του. Για την υστεροφημία του, υποτίθεται, ενδιαφερόταν όταν τον Σεπτέμβριο του 1993 έριχνε την κυβέρνηση Μητσοτάκη χρησιμοποιώντας τον «μοιραίο» Γιώργο Συμπιλίδη. Την υστεροφημία του, υποτίθεται, είχε κατά νου το 1995 όταν η Πολιτική Άνοιξη συντασσόταν με το ΠΑΣΟΚ στην επιλογή του Κωστή Στεφανόπουλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφαιρώντας από τη ΝΔ του Μιλτιάδη Έβερτ μια ευκαιρία για να ανακάμψει στην εξουσία. Για την πολιτική του υστεροφημία φρόντιζε όταν μετανιωμένος από την αποστασία του ’93 και τη μακρά πολιτική του έρημο επανερχόταν στη ΝΔ το 2004 ως ευρωβουλευτής, το 2007 ως βουλευτής και το 2009
ως αρχηγός της ΝΔ!
Οι ψηφοφόροι της ΝΔ τού συγχώρησαν το γεγονός ότι με την ανώριμη στάση του το 1993 και το 1995 χάρισε στο ΠΑΣΟΚ έντεκα συναπτά έτη στην εξουσία. Και τον δικαιολόγησαν όταν στα μνημονιακά χρόνια ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έβαλε πλάτη -όπως έκαναν άλλοι ηγέτες σε άλλες χώρες που αντιμετώπιζαν κρίση χρέους- για να βγει ταχύτερα η Ελλάδα από την κρίση.
Όμως σήμερα με την αμφισβήτηση του πατριωτισμού της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού διαλόγου και των «ήρεμων νερών» -που εξώθησε τον πρωθυπουργό να τον διαγράψει από τη ΝΔ- οι μνήμες του παρελθόντος ανασύρθηκαν. Και αντί της διαρκούς φροντίδας του για δικαίωση και επιβράβευση, κινδυνεύει η Ιστορία -της οποίας την κρίση επικαλείται παγίως- να τον κρίνει όχι μόνο ως «διαχρονικό αποστάτη» της ΝΔ αλλά και ως τον βασικό υπαίτιο που ευνόησε την άνοδο Τσίπρα στην εξουσία και την ατιμωτική συμφωνία των Πρεσπών, που χάρισε στα Σκόπια το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» και μπόλικη σπατάλη εθνικού κεφαλαίου επί πολλά χρόνια.
Στην εμμονή του για υστεροφημία -χαρακτηριστικό ανθρώπων με αναπτυγμένο υπερεγώ- ο Αντώνης Σαμαράς πρόσφερε τον εαυτό του ως τον «κοινό εχθρό» που έλειπε στην παρούσα πολιτική συγκυρία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προκειμένου να συσπειρώσει την κεντροδεξιά παράταξη, να αναδείξει -και πάλι- τα ηγετικά του προσόντα και να ενισχύσει την πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι παρά τις όποιες αρρυθμίες ή λάθη της κυβέρνησής του, παραμένει η μόνη αξιόπιστη λύση για την ανάπτυξη της χώρας και η μόνη εγγύηση πολιτικής σταθερότητας σε συνθήκες διεθνούς και περιφερειακής αστάθειας.
Ο κ. Σαμαράς με τη στάση του έχασε την ευκαιρία να ισχυριστεί ότι μετά τη νίκη Τραμπ ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνέκλινε (αν τελικά υπήρχε απόκλιση…) από τις θέσεις του για τη woke ατζέντα, τη λαθρομετανάστευση και την πράσινη μετάβαση. Λόγω της εμμονής του να καταχωρηθεί ως ο μοναδικός κομιστής των απόψεων Τραμπ στην Ελλάδα και να επιβραβευτεί για αυτό, ενοχλήθηκε που ο κ. Μητσοτάκης επέδειξε ανακλαστικά ταχείας προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Και μπροστά στον κίνδυνο ο πρωθυπουργός να του αφαιρέσει το «αποκλειστικό προνόμιο» θυσίασε τελικά την υστεροφημία του και όχι την υγεία του, όπως υποστήριξε..
